Św. Franciszek Salezy (1567-1622) urodził się w bogatej szlacheckiej rodzinie. Jego ojciec, także Franciszek, kasztelan w Nouvelles i pan di Boisy wiązał z błyskotliwym synem duże nadzieje. Młody Franciszek podjął studia na uniwersytecie w Paryżu i Padwie, gdzie studiował teologię, biblistykę i prawo, z którego uzyskał doktorat. Pomimo obiekcji ojca, zdecydował się zostać duchownym. W roku 1593 przyjął święcenia kapłańskie, a w 1602 r. został katolickim biskupem Genewy.
W atmosferze nasilającej się Reformacji dostrzegał, jak wielkie spustoszenie może sprawić ignorancja religijna, dlatego popierał Bractwo Nauki Chrześcijańskiej, zachęcał do kształcenia wiernych i sam bezpośrednio angażował się w nauczanie. W epoce fanatyzmu i zaciekłych sporów Franciszek Salezy objawiał wprost wyjątkowy umiar i łagodność. Jego ujmująca uprzejmość i takt spowodowały, iż nazwano go „światowcem pośród świętych”. W kontaktach między ludźmi wyznawał zasadę: „Więcej much złapie się na kroplę miodu aniżeli na całą beczkę octu”. Przypisuje mu się odzyskanie dla Kościoła katolickiego kilkudziesięciu tysięcy kalwinów. Zmarł 28 grudnia 1622 r. w Lyonie, wracając ze spotkania z Ludwikiem XIII – królem Francji. Ze względu na żywy kult i panującą opinię świętości, już w roku 1661 został beatyfikowany, a w roku 1665 kanonizowany. Papież Pius IX ogłosił św. Franciszka Salezego doktorem Kościoła (1877), a Pius XI patronem dziennikarzy i prasy katolickiej. Jest on czczony także jako patron uczonych, którzy w harmonii wiary i rozumu poszukują prawdy o Bogu, człowieku i świecie
Franciszek Salezy to wybitny przedstawiciel chrześcijańskiego humanizmu – prądu umysłowego przesyconego wiarą i optymizmem. Zaproponował ujęcie chrześcijaństwa wyrastające z atmosfery zainteresowania człowiekiem, wyniesienia go ponad przyrodę i patrzenia na świat z jego punktu widzenia. Naczelną ideą Franciszka Salezego była harmonia pomiędzy wiarą i życiem codziennym. Akcentował godność człowieka jako imago Dei. Sławił piękno przyrody oraz głosił możliwość osiągnięcia świętości w każdych warunkach. Podkreślał piękno i szlachetność obecne w każdym człowieku. Zachęcał do godziwej rozrywki i humoru. Podkreślał znaczenie literatury, wykształcenia i radosnej ascezy w dążeniu do chrześcijańskiej i ludzkiej dojrzałości.
Mamy nadzieję, że Franciszek Salezy – człowiek zakochany w Bogu i człowieku – będzie inspiracją wszelkich inicjatyw naszego Towarzystwa Naukowego. Niech jego przykład wyznacza standardy badań i naukowego dialogu w pluralistycznym świecie współczesnej nauki.